'J'ai un nez fragile.' Het mag een wonder genoemd worden, dat Besson nog
nooit een James Bond-film regisseerde. Hij zou graag willen, bewijst de
yolo-actiescene (met mannen in pakken!) waarmee Subway begint. In een
rotvaart richting de ondergrondse. Er zijn niet eens zoveel metro-netten
in de wereld, maar toch zou een weekend metrofilms heel wat kijkplezier
opleveren. Vol vette actie uiteraard (Speed, Collateral, The Warriors),
maar zodra we ons beperken tot Parijs wordt het subtieler. Zazie, 35
Rhums. En deze! Eigenlijk gebeurt er na die flitsende opening namelijk
radicaal weinig. Patineur en deconstructeur Besson zet zijn stukken met
een Hongkongse touch neer, maar laat hen lummelen en musiceren. Een
Seinfeld-bas plingploingt smeuïg, en de correcte vibe is daar. John
Hughes voor volwassenen. Fake rebels op rolschaatsen. 'Vous faites des
statistiques maintenant?' De poppetjes glijden door een reclamewereld,
waar zelfs crime wordt gladgestreken. Het is allemaal erg bestudeerd, te
bestudeerd wellicht, maar Besson leerde van de besten. Zijn film
beweegt voor de bioscoopbezoeker als lichtpuntje door het donker, zoals
de metro dat voor de reiziger doet. Een vals cassettebandje speelt in
een lege ruimte vol leeg geluk. Adjani, Lambert, en Rickie Lee Jones.
'How can we keep on watching, that fucking tv?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten