'It's knowing that your door is always open and your path is free to
walk.' De deur sluit, en het pad eindigt voor Glenn. Erger nog, hij weet het
zelf niet. Iedereen kent de meestergitarist van de Wrecking Crew (en
acteur in True Grit) nog, maar om hem hangt een mist van vergetelheid.
Typisch Amerikaans, zijn gebotoxte omgeving zit bepaald niet bij de pakken neer,
en stuurt hem op een tournee van dik honderd gigs! Daniel Johnston en
Brian Wilson moesten het eerder al meemaken, the show must go on, zelfs
als je er zelf niet helemaal meer bij bent. En in alle gevallen geldt,
misschien heeft de familie nog gelijk ook. Muziek zit dermate diep
verankerd in het motorische brein dat ook een 'unrehearsable' patiënt
opleeft. I'll Be Me stelt als docu bar weinig voor, we zien honderd minuten
lang een zelf afgeroepen, too hard gepushte tearjerker, maar toch roept
'de kwestie' genoeg interessante vragen op. Ergens peinst de kordate echtgenote dat
'men' vroeger veel losser met alzheimer omging. 'Och, opa is wat
vergeetachtig.' Dat lijkt eigenlijk een veel betere houding. Vandaag de dag
wordt zoiets niet meer geaccepteerd. Je moet tot de dag des doods iop je best zijn. Het Hugo Borstiaanse pleidooi blijft zo wel dubbele signalen
uitzenden. Is het acceptatie van kindse grollen, of de ultieme
kinderachtige ontkenning? Grand ole opry of sneue opera? Het leven voltrekt zich helaas zonder autotune. Adiós, Glen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten