'This pain
grows in the sun.' Net als de verwarring. Glauber Rocha filmt het
zonovergoten frontierland van Brazilie als een compromisloze
theoreticus. In zwart-wit zo ijl, dat het meer ziek dan aards wordt. Hij
opent zijn 'western' met een kadaver. Zelfs de beesten begeven het,
opgeslokt door de leegte. We zien een middeleeuwse herder met
Tarr-achtige ambachtelijkheid zijn maaltje malen. Het zweet des
aanschijns parelt op zijn gezicht, en op dat van zijn vrouw. Er lijkt
genoeg stof aanwezig voor urenlang lijden. Twee modernistische
mood-swings later en de outsider is veranderd in een outlaw. De botte
armoede verruilt voor scherpe woede. Dankzij de bizarre – en soms gewoon
grappige – soundtrackkeuzes kon ik die switch nog aardig volgen. Rocha zal
er zelf wel een dialectische theorie over hebben. Triomfantelijke
orkestmuziek begeleidt machiavellistisch katholicisme, rammelende folk
introduceert klassieke folklore-helden. Want ineens verschijnt daar
Antiono dos Mortes, bandietendwinger. Hij transcendeert de corrupte troost van revoluties. Zalig zijn
de armen van... centen. De cangaceiros veruitwendigden hun
gangsta-mentaliteit aan de rinkelende rand van een gekrulde hoed. Pedro
Costa zal deze hermetische exegese wel tot zijn favorieten rekenen. Ik niet. 'I
think destiny turned out well.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten