zondag 12 augustus 2018

Black God, White Devil

'This pain grows in the sun.' Net als de verwarring. Glauber Rocha filmt het zonovergoten frontierland van Brazilie als een compromisloze theoreticus. In zwart-wit zo ijl, dat het meer ziek dan aards wordt. Hij opent zijn 'western' met een kadaver. Zelfs de beesten begeven het, opgeslokt door de leegte. We zien een middeleeuwse herder met Tarr-achtige ambachtelijkheid zijn maaltje malen. Het zweet des aanschijns parelt op zijn gezicht, en op dat van zijn vrouw. Er lijkt genoeg stof aanwezig voor urenlang lijden. Twee modernistische mood-swings later en de outsider is veranderd in een outlaw. De botte armoede verruilt voor scherpe woede. Dankzij de bizarre – en soms gewoon grappige – soundtrackkeuzes kon ik die switch nog aardig volgen. Rocha zal er zelf wel een dialectische theorie over hebben. Triomfantelijke orkestmuziek begeleidt machiavellistisch katholicisme, rammelende folk introduceert klassieke folklore-helden. Want ineens verschijnt daar Antiono dos Mortes, bandietendwinger. Hij transcendeert de corrupte troost van revoluties. Zalig zijn de armen van... centen. De cangaceiros veruitwendigden hun gangsta-mentaliteit aan de rinkelende rand van een gekrulde hoed. Pedro Costa zal deze hermetische exegese wel tot zijn favorieten rekenen. Ik niet. 'I think destiny turned out well.'

Geen opmerkingen: