'Denk over mij als je schaduw.' Begon de
Belgische onafhankelijkheidsstrijd ook niet bij de opera? Gevaarlijke
kunstvorm! Tevens een logisch begin voor deze Visconti-film, waarin hij met
veel gevoel voor melodrama de laatste dagen van de Oostenrijkse
dubbel-monarchie schetst. In bezet Venetië. De obligate referentie aan
Die Welt von Gestern ontbreekt niet, maar voor het overige is Senso een
film geschikt voor de massa. Veel lange haren, diepe decolletés en
strakke broeken. Een getrouwde gravin valt voor een Oostenrijkse
officier. Dubbel-gevaar, want zelf heeft ze revolutionaire connecties.
Het blijkt al snel dat Visconti zich weer opperbest op gemak voelt onder
de adellijke lui, zijn natuurlijke habitat. Daar lukt hem het meest als
filmmaker, denk maar aan Il Gattopardo. Senso is als film echter een
stuk minder episch en somms zelfs pseudo-verheven. Dwalend door
filmgeniek Venetië, een blauwgroene stad van vluchtige schimmen en
liefdes, droomt de depri gravin van haar officier in spookgewaad. Even
plots placht hij aan haar te verschijnen. Dat kan niet goed blijven
gaan, en in een zorgvuldige opgebouwde compositie schrijden we van
weelderig shot, naar betraande finale. Een echte opera. Niet veel
diepgang, maar met Emozione. Opgaan in het massaspektakel van de meute.
Common senso. 'Je zult er later achterkomen, in herinneringen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten