'The real God is unseen.' Beelden zijn
lastig voor de islam, maar zoals JC profeteerde, elk nadeel heb zijn
voordeel. Een beperking werkt vaak wonderwel in de kunst, en inderdaad:het niet-tonen van Mohammed blijkt in dit historisch epos een
meesterzet. Soms spooky, soms spiritueel (precies zoals het verbod
bedoeld is) en hoe dan ook de-automatiserend. In een paar POV-scenes
wordt de toegesproken profeet net een game character, en de kijker eigenlijk...
Mohammed! Het beeld (sorry) dat de film van de vernieuwer schetst is
hilarisch seventies. Er heerst een tolerante hair-y vibe. Regisseur
Akkad keek goed naar Lawrence of Arabia, en leende wat hij nodig had,
Maurice Jarre en Anthony Quinn. Laatstgenoemde speelt vol vuur zijn
beste rol ooit. De film is het meest interessant
als een geschiedenisles over de entree van de nieuwe religie. De Ka'aba
bestond bijvoorbeeld al in pre-islamitische tijden. Adapteren die
heidense shizzle. En het mooiste verhaal? Mohammed en het spinnenweb. Ik
denk dat de islam altijd beter is geweest voor dieren dan andere
religies. Later slaat de saaiere oorlogsdrum. Jezus en co werden vooral
vervolgd, Mohammed en zijn paramilitaire organisatie pakten de touwtjes
in handen. De diversiteit van het polytheïsme verdwijnt subiet. Eén
visie, geen complex aan beelden. 'Men see the world too well from a
mountain'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten