'What is it that
distinguishes the movies of John Ford?' Niets is zwart-wit, maar Ford
roept opmerkelijk tegengestelde reacties op. Sommigen vinden hem een
geniaal verteller en vernieuwer (Welles en Cousins), anderen kunnen
weinig met zijn sentiment en lawaai (Thompson en Maas). Aan fanboy
Bogdanovich de kans om de naysayers te overtuigen. Het helpt dan niet
als je met Clint Eastwood begint! Ik keek een update van een
seventies-docu. Bogdanovich voegde in 2006 nog wat meer interviews met
bewonderaars toe. Dan krijg je de bekende ode aan een dode maestro, in
plaats van een stekelig filmessay. Ford vormt natuurlijk een typisch
Amerikaans fenomeen. Een larger than life figure, met een larger than
life oeuvre. De cultuurwetenschappers-droom van honderden werken om in te
grasduinen. Een mooie som, maar de docu overtuigt me niet van de waarde
van de delen. Ik zal Scorsese's geheimtip Two Rode
Together niettemin eens kijken. Mijn eigen tips blijven My Darling Clementine
(met Fonda, een man waar een halfblinde nog een goede film mee kan
maken) en They Were Expendable (Ford-sentiment op zijn meest
tolereerbaar, onder een tropische hemel en de hoogspanning van een
wereldoorlog). Geleerd: de verdelende heerser Ford zou een goed
managementboek kunnen schrijven. Fordisme in de cinema. 'It isn't a
relaxed set.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten