'Nothing sells like sincerity.' Zou er een director's cut bestaan die
kórter duurt dan het origineel? Redenen genoeg. De producers wilden
uitleggerige expositie toevoegen, of de contractueel verplichte
seksscène. Niks van dit alles bij Oliver Stone. Hij voegde nog twintig
minuten toe aan zijn dik drie uur durende epos over Tricky Dick. Het
zijn nog goede scenes ook, vooral dankzij CIA-baas Helms, die met
ogen als kooltjes de 'misselijkmakende' bloemen bewondert. Helms hoort
zonder enige twijfel in de film, want conspiracy fan Stone berijdt hier zijn
stokpaardje. De Deep State paranoia. De baasjes achter de baasjes. En
waar werkt dit verhaal nu beter dan in het leven van Nixon?
Hypothesized, megalomaan en verbijsterend. The grandiosity of evil. Mede
dankzij een uitstekend ritme (en driftige kleurschema's) verveelt de
film geen moment. John Williams trekt alles uit de kast voor de Tape
Wars. De moderne kijker moet wel aan Trump denken. Alle
lessen liggen hier, alle gevaren. Fear the mad man theory! In al zijn
achterdocht volkomen doorzichtig, als een heldere politieke soep. Goed
doortrokken. Het beste moment? De man vol duisternis stopt de Vietnam
Oorlog. Nixon (Anthony Hopkins) denkt een moment van glorie te beleven,
maar helpt zo zijn enige 'decoy' om zeep. 'Don't worry. I'll use the old
Nixon charm.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten