'I need me vitamins.' Een
live-action versie van een tekenfilm, het intrigeert, maar voelt toch
verkeerd. Van het neppe naar het nep-echte. Zulke dubbele illusies doen
wazig zien. Popeye heeft nochtans alles om mijn favoriete imaginaire
film te zijn. Regie: Altman, Olijfje: Shelley Duvall, muziek, hemeltjelief, Harry
Nilsson! Ik stelde me een depressieve avant-garde adaptatie voor, met
honderd stemmen door elkaar. Everybody's Talkin'. Maar helaas. Popeye:
Robin Williams. En hij heeft een flink handje van dit soort flops.
(Denkend aan Hook.) Eventjes lijkt het allemaal nog goed te komen.
Popeye arriveert in het fraaie Sweet Sweethaven – vooral de set decorator
verdient alle complimenten – en dwaalt door Vine Street. (De muziek
klinkt ook aardig Van Dyke Parksig.) Maar dan al begint het stemmetje
van Williams te ergeren. Net zoals diens eindeloze 'gedachtewolkjes'.
(Popeye praat nogal veel tegen zichzelf.) Dit zal allemaal wel 'kloppen'
in de geest der strip, maar werken doet het gematerialiseerd niet.
Lange tijd blijft het plot merkwaardig saai, terwijl de slechte
grappen ook te schetsmatig zijn voor een klare, melancholische lijn. De
strongman met zijn vadercomplex dobbert mee op 'the dinghy of life'. Pas
aan het eind gaat de pijp eindelijk uit de muil voor wat spinazie
(prompt gevolgd door een continuïteitsfoutje). 'Your intentions were
good.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten