'Daddy
had a dream.' Recent haalde een kerel het nieuws, die bij een work-out
zijn bal-zak had gescheurd. Dat is de Body Hammer-mentaliteit. Alles,
maar dan ook alles, naar de klote. Ranziger en walgelijker dan
Cronenberg zag Tsukamoto de fitheidscultus aankomen. Een Kafkaeske
Verwandlung voor onze nieuwe tijd van koude blikken en staalharde spieren.
In dit logische, dus ook wel wat mindere vervolg op zijn classic The Iron
Man heeft hij een wat grotere zak (geld) gekregen. Derhalve schiet de
boel in full color in gang. Zonder epilepsie-waarschuwing – want
Japanners zijn geen Britten. Verder blijft alles hetzelfde. De film is
vooral een verzameling van set pieces, kleine, knotsgekke videoclips
waarin een bebrilde kantoorman verandert in de opperste droom van
Nietschze. The Will to Kill. Soms is dat grappig-wreed als een Coyote en
Roadrunner-cartoon. Vaker neemt de spanning toe als een trekveer. Ik had
graag gezien dat het hoofdpersonage de hele tijd onverstoord zijn bril
op had gehouden. X-man Tsukamoto kiest voor vuurwerk, en minder
sekswerk. Het einde maakt op het verwrongen-erotische vlak gelukkig
flink wat goed. Het leger aan kaalkopjes balt de vuisten tot in het
diepst van hun binnenste. Zelfs het nageslacht brult mee. The Tin Man
Strikes Back. 'Something's going to be destroyed.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten