'You kill my horse and talk about paint.'
Officieel: Hoop, maar in vrij vertaling: knik u moed toe. Het ontbreekt
de Turkse mannen niet aan zelf-overtuigingskracht. Uit alle macht
schrapen ze hun laatste restjes levenslust bij elkaar. Het intro van de
film suggereert nog zwart-wit Antonioni vibes. De straten van een Turks
stadje worden onder water gezet door een brandweerwagen. Langzaam
verschuift de horizon, wist de weg uit als een schoolbord. Maar de
schulden van de sloebers blijven staan, en Antonioni verdwijnt voor een
neorealistische parel. Karretjesdieven. De overheid wil de vooruitgang
afdwingen en de OV verbieden. Sjofele ellende botst zo op
toerisme-gehengel. 'The Man' heeft alvast de uiterlijke kenmerken
en reclameborden van een wereldstad neergezet. De slachtoffers hebben
intussen te stellen met hun gezin, waarbij vooral de bittere opstand van
de moeder erin hakt. Haar coachman, hoopt eerst op een loterijbriefje,
dan op een nieuwe baan, om ten slotte bij de grootste dromenvanger te
eindigen. God, dit keer gepersonifieerd door een 'hodja'. Op de
meesterlijke soundtrack blazen strenge tonen van een klarinet de hoop de
stad uit. De mannen gaan op schatjacht. Het wordt Stalker-ig. Elke
rationaliteit voorbij, enkel nog mystiek gedetermineerd. Het leven
begint te schemeren en dersiwisjtisch te draaien. 'The treasure is
running away'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten