'I'm officially dead?' De bek van deze kijker zakt wagenwijd open, als
een doodgeschoten kerel verstard in zijn laatste gil. Mind Game maakt de titel
helemaal waar. Deze romantisch-grappige en bijzonder snel escalerende
anime-film switcht iedere seconde van shot, en van animatiestijl.
(Hoekig-expressionistisch, psychedelisch, Frans, Duits, en doe er nog
een mensengezichtje bij.) Zeker tijdens de beginfase lijkt het wel
de Tarkovsky onder de tekenfilms. En dan niet de 'makkelijke' sci-fi
Tarkovsky hè, maar die van Nostalghia. Een bak aan beelden wordt over de
kijker uitgestort, en we mogen pas adem halen wanneer het
hoofdpersonage Nishi gestopt is met ademen. Een blauw vlekje wachtend op
zijn schepper. Met zijn eigen schepper-status (Nishi is manga-auteur)
doet het scenario misschien net wat te weinig, maar meta is ook gewoon
te postmodern gewoon voor deze manga extraordinaire (en vaak ook extra-ordinair).
Nishi mag van de veranderlijke Heer een victory lap doen, en hij benut
deze kans door al rennend en steeplechasend in de bak van een walvis te
belanden. Terug naar het oerbegin, kunnen we eindelijk Freudiaans
peinzen in relatieve rust. Daarom voelt dat motief altijd zo
baarmoederlijk goed. Het geeft de makers de mogelijkheid tot
tunnel-tropicalia. Cornelius in zijn Fifth Element. Een orgie van kleur.
'We might be happier here.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten