'The only thing
we haven't tried is pictures.' Patriottentijd in warfarin' Amerika, dus
grepen ze naar hún genre. Follow The Boys is een 'musical en abyme' tot
de vierde macht. Minstens. Eerst lijkt hier slechts het traditionele
show in show-plot op poten te worden gezet. Een stel
vaudeville-artiesten bevindt zich in een penibele situatie. 'Canned talk
kills vaude biz.' Gelukkig kunnen ze met hun verouderde acts nog naar
Hollywood. Merk op dat het behoudende filmmedium dus een nostalgie-doorgeefluik
wordt, voor een stijlvorm die het zelf om zeep heeft geholpen! Binnen
een kwartier verandert Follow the Boys echter, verdubbelt weer. De
propaganda-toeter schalt. Ster na ster draaft op voor de wartime show.
Met het originele verhaal heeft dat
dus allemaal weinig meer van doen, maar Orson Welles (!) doet leuk met
een sigaar, WC Fields met een keu, Rubinstein met een piano, en Marlene...
met Orson. Voer voor cultuurwetenschappers. Er zit een scriptie in de
haarstijl van de Andrews Sisters, en wellicht ook in de metoo-humor. De
achteloze objectificaties van de vrouw worden bijna lief. Elke soldaat
verdient gewoon een sterretje in zijn armen. De propagandamachine zet
iedereen op zijn plek. Want zelfs in het Hollywood Victory Committee
lopen de zaken gesmeerd, gesegregeerd. 'That's what it says in the
script.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten