donderdag 23 augustus 2018

Follow the Boys

'The only thing we haven't tried is pictures.' Patriottentijd in warfarin' Amerika, dus grepen ze naar hún genre. Follow The Boys is een 'musical en abyme' tot de vierde macht. Minstens. Eerst lijkt hier slechts het traditionele show in show-plot op poten te worden gezet. Een stel vaudeville-artiesten bevindt zich in een penibele situatie. 'Canned talk kills vaude biz.' Gelukkig kunnen ze met hun verouderde acts nog naar Hollywood. Merk op dat het behoudende filmmedium dus een nostalgie-doorgeefluik wordt, voor een stijlvorm die het zelf om zeep heeft geholpen! Binnen een kwartier verandert Follow the Boys echter, verdubbelt weer. De propaganda-toeter schalt. Ster na ster draaft op voor de wartime show. Met het originele verhaal heeft dat dus allemaal weinig meer van doen, maar Orson Welles (!) doet leuk met een sigaar, WC Fields met een keu, Rubinstein met een piano, en Marlene... met Orson. Voer voor cultuurwetenschappers. Er zit een scriptie in de haarstijl van de Andrews Sisters, en wellicht ook in de metoo-humor. De achteloze objectificaties van de vrouw worden bijna lief. Elke soldaat verdient gewoon een sterretje in zijn armen. De propagandamachine zet iedereen op zijn plek. Want zelfs in het Hollywood Victory Committee lopen de zaken gesmeerd, gesegregeerd. 'That's what it says in the script.'

Geen opmerkingen: