'You gentlemen are not
afraid of ghosts, I hope?' Zweeds double exposure-pareltje uit de jaren
twintig, 'berrated i levande bilder'. De kar des doods rijdt rondt en
haalt de laatste zielen van het jaar op. De beste tijd om over de
donkerste moraal na te denken. Regisseur Victor Sjostrom speelt zelf de
hoofdrol. Eerst lijkt ie slechts de gedoemde verhalenverteller, maar
daarna ontpopt hij zich met smaak tot een der grootste klootzakken uit
de filmgeschiedenis. Ook met de beelden zit het snor. Kil-blauw getinte
nachten, en vaal-gele kamers, tonen schone stervenden, sjofele zwervers
en schaamteloze tuberculozen. Dat is het mooie aan die Swedish whispers.
Zelfs aan het begin van de cinema waren ze al gewel(dad)ig suïcidaal.
De rook van een sigaret wijst vooruit naar de rook uit de revolver.
Verhaal in verhaal in verhaal volgt, aaneengeregen tot een majestueuze
parelketting. Tijdens de beste sequentie meldt zwerver Sjöström zich op
een 'slum station'. Hij wil alleen een bed, maar het zustertje ziet zijn
jas, en zet zich aan zijn nachtwerk. Zo hartverscheurend, omdat we
weten wat voor slechtheid er in die jas woekert. De soundtrack weent al.
'Jesus blood never failed me yet'. Het liedje klinkt niet, maar in mijn
hart wel. Gruwelijke voorzienigheid. Dit is een godsvrucht voor de
cinema, vraag maar aan Kubrick en Bergman. 'A strict master named
death'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten