'Happiness is a fool's emotion.'
Werd hoog tijd, my very first real Bollywood picture. Hun classics zijn vaak lastig
op te sporen, en als je er een te pakken krijgt, is er altijd wat mee. Hier
lijkt het gerestaureerde epos fanatiek onder de noise reduction filter
te zijn gelegd. Alle roomtone eruit, de personages schetteren op Wesley
Sonck-volume. Beter geslaagd, wat zeg ik, hallucinant goed gedaan, is de
inkleuring. Ik kan me het origineel nauwelijks in zwart-wit voorstellen.
Het paleis van de Mughals schittert in duizend kleurtjes. Er zijn
prachtige shots van draaiende jurken, gespiegeld in honderdduizend
mozaïeken. Elk meisje van top tot teen gewassen met Ariel powertabs. Het
operaverhaal wordt verteld door de natie zelf. Hindustan. De godheid
toont de kijkers de worsteling van een oude islamitische heerser met
zijn zoon – en zijn vermaledijde principes. 'The prince began to
develop certain tastes.' Zoonlief moet en zal een slavin huwen. Drie uur aan
drama vormt het logische vervolg. Veel gedreig met zelfmoord, en rijen
aan stoere sitar-halzen. Aan de piepstemmetjes zal ik nooit wennen, maar
op ritmisch gebied smaken de delicatessen. Wat is de tabla toch een
mysterieus stuwend instrument. In de mooiste scene spiekt de prins
achter het doek, naar het (stand)beeld. Altijd gevaarlijk in de
platoons-islamitische traditie. En wat staat daar? Zijn gedoemde vrouw.
'Lijd, maar niet met tranen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten