'I know about reality, doctor.' Warmbloedig stadsmozaïek over de
avonturen van nieuwspaperboys en pindaverkopers. Zelfs (of juist) in de
slums van Rio de Janeiro rocken zij de oude Memphis Depay-look met veel
gusto – en de acterende amateurs geven alles. Soms iets teveel, wat het
neorealistische gehalte in gevaar brengt, maar deze prent is sowieso
een vreemde botsing van docufictie en het onvermijdelijke,
paradigmatische gevolg van opgroeien op een Hollywood-dieet. 'You're the
one that hurried things.' De film schiet van het kleine sentimentele
naar het grootse gewaagde. Van de hartverwarmende dierenliefde van het
mensendier, naar de seksuele uitspattingen van datzelfde specimen. Op
Copacapana heerst de moraal van pedo's en tienerhoertjes, vertolkt in
eufemismen die eigenlijk gewoon onverbloemd mogen heten. Zo wordt de film een
360 graden rondleiding door een stad van uitersten. Met één constante
factor. Futebol. De jongelui sappelen om een bal te kopen, de
voetbalmakelaar (in 1955!) gaat het grote geld. De wedstrijd die we zien
heeft het niveau van kluitjesvoetbal – werden daar soms ook amateurs
voor ingehuurd? – maar de vrije trap zit fijn de winkelhaak. Bovendien
doet de coach een typerende uitspraak die even tragisch als onjuist mag
heten. 'De dag zal komen, dat we geen handelswaar meer zijn.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten