'We are weapons hot!' Laat het maar aan
Zizek over om de cultuurkritische waarde van een desastreus
gerecenseerde actiefilm te ontdekken. Directe actie, dus direct bij de
tijd door in Afghanistan uit de tijd te zijn. Daar kijkt het oog van Ome
Sam via drones mee, om vervolgens toe te slaan. De hypersnelle oorlog
op afstand, met al zijn nadelen. ('Is it really him?') Aardig subversief
maakt het scenario het data crunching – en dus The State – tot Enemy of
the State. Dat is toch aardig scherp gezien, nog voor NSA debacles! Hoe
meer je weet, hoe meer je je zorgen maakt. Loslaten, dat moeten
vadertje (of het Freudiaanse moedertje) Staat eens leren. Shia Leboeuf
en Michelle Monaghan zijn de grootste slachtoffers. Zij krijgen door de
Machine een nieuw 'ID' toegewezen (een soort omgekeerde identity theft)
en moeten flink aan de bak voor Operation Guillotine. Lekker eenvoudig
te doorgronden historische verwijzingen buitelen, net als de auto's,
over elkaar heen. Regisseur Caruso's favoriete instrument (de trompet)
fungeert als Hitchcocky McGuffin. Om alle gevaarlijk motieven toch nog
wat te counteren, zijn alle vrouwen in de film vervelend. Dus is het
wachten vooral op de hegeliaanse meta-scene waar Zizek zich om
verkneukelde. Inside the mind. Een Volksgeist met Weltgeist ambities.
'That is the dream right there.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten