'The
brightness is really what I remember.'
Nog zo'n spirituele astronaut,
Werner Herzog. Hij vindt hier een geestverwant. Werner en Dieter
delen type naam, leeftijd en daarbij passende kalende haarstijl,
spreken met hetzelfde Duits-Amerikaanse accent, en bovenal, zwelgen in
dezelfde fantasierijke mentaliteit. De hang naar absolute limieten. Het
wordt bijna uncanny. Er is echter een belangrijk verschil. Werner
observeert. Dieter beleeft. Dengler trok als jongeling naar Amerika om
vliegenier te worden. De Amerikaanse Droom blijkt uit snoeihard werken
te bestaan, maar uiteindelijk mag hij dan vliegen, in Vietnam. Een paar
minuten later ligt hij in duizend stukjes in de jungle. Stukjes die hij
nooit meer echt bijeengeraapt kreeg. Heden ten dage weet hij zijn
traumatische compulsies alleraardigst te verklaren. Zelfs Werner houdt
wijselijk zijn mond (gelukkig maar: denkend aan de twee accenten is er één
teveel-regel) Werner neemt Dieter terug naar de jungle, voor een
re-enactment. The Act of Capturing. Het werkt wederom. Hoofdschuddend
ondergaan we de ene na de andere apocalyps-les. 'They were barbecueing
all the time.' Deze man had zoveel pech dat hij bijna uit Shoah
weggevlogen lijkt. En dan zwijg ik nog over zijn einde. Van de diepste
diepten, naar de hoogste hoogten. 'The only friend I had, in the end,
was death.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten