'Sorry
you came all this way to eat Japanese food.' Fin-ministische
foodiefilm, dus feel good, feel food! Ik kreeg zin om ook eens een
eet-concept te verzinnen. De zoetzure inval. Een dinner runnen, het
lijkt best leuk, zelfs als er geen hond komt. Maar misschien geldt dat
enkel in die prachtige, statige straten van Helsinki. Japan komt naar de
Fin toe deze zomer. Twee volkeren die gemaakt zijn voor elkaar.
Ondoorgrondelijke talen, leipe humor, een zalm-alliantie. Wes Anderson
gaat deze hipster-film diggen, al hadden ze het aantal fast cuts-grapjes (dan) wat moeten verhogen. Kamome Diner houdt het op slow cooking, milde maar
heldere kleuren, en een consequent strak design. Een stel Van
Warmerdamse buurvrouwtjes tuurt door de ruit de oriëntaalse diepte in,
en levert als koor commentaar. Binnen voltrekken zich de bekende
rituelen. Het runnen van een dinner (zonder bel!) is eigenlijk al een
ritueel op zich. Latijnse trommeltjes zorgen voor een global
fusion-gevoel, maar in de keuken – zo doceert men een tikje
nationalistisch – hoort de traditie te heersen. Japanse vernieuwing, is
een ode aan langzame, kleine veranderingen, zoals alles uiteindelijk zal
moeten veranderen. En ook al woon ik zelf boven een sushi-takeaway, ik
moet niks van die Japanse keuken hebben. De Finse? Geen idee. Misschien de boel
eens overnemen. 'A sad person is sad in any country.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten