'Nowadays
men are cheaper than guns.' Tot mijn eigen verbazing had ik deze remake
nog niet gezien. De Sturges-versie is toch bijna zo klassiek als het
origineel van Kurosawa; en hij en zijn scenarist hebben de boel dan ook
met gepast respect aangepakt. Het script zit secuur in elkaar, en werkt
prima in Amerika. Misschien dat het Wilde Westen nog wel een extra laag
dubbelzinnigheid aanbrengt. De triomfmuziek van Bernstein, de weidse
frontier-landschappen, en de aloude Amerikaanse shoot-out mentaliteit, ze doen allemaal een keiharde machofilm vol actie verwachten. En wat te
denken van de verzameling mannetjesputters - Branson! Coburn! McQueen! - die de 'samoerai' spelen? Het slimme is, zij moeten dus allemaal hun
softe kant aanspreken. Eenzaam, gedoemd, en soms zelfs onverbloemd
panikerend. Dit is een actiefilm tégen de actie. Met wat goede wil zelfs
pacifistisch. De lolligste fase blijft de 'gunmen idols', met drie
Mexican farmers op de 'jurystoelen'. Ik stelde me nog een (nu
altmaneske) remake voor, waarin we een handvol korte, persoonlijke
verhalen over de gunmen zouden zien. Dan zou het alléén nog maar over de
achtergrond gaan, en niet langer over het gevecht, dat hier in feite
ook geen kwart van de film in beslag neemt. De boodschap blijft
duidelijk. 'Only the farmers have won, they remain forever.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten