'De tekst
is wat oubollig.' Conservatief, katholiek Quebec kan wel een update van
de Kreuzweg gebruiken. Zo denkt althans een over-spelige priester. Hij
schakelt een acteur of twee in, die al snel een clubje discipelen om
zich verzamelen. The Pizza Club, doopte ik ze. De film knipoogt
weliswaar niet naar de tienerklassieker, maar er zijn genoeg andere
meta-'drôles'. Een flauwe pornodub! Regisseur Denys Arcand houdt van
sekskomedies, zijn hoogtepunt heet Le Déclin de l'Empire Américain. Ook wanneer hij Jezus komt brengen weet hij de tetten nog wel te tonen.
Hij loopt zelfs op MeToo vooruit, en fileert de ethiek van
reclamespotjes. 'Jong en fier en doel op bier.' Voor een lesje Big Bang
Theory vindt hij tijd – en die theorie is wat mij betreft van
een religieuze schoonheid. Al snel wordt Arcand echter door zijn
materiaal bevangen. Geloviger en magischer. De Messias splitst feit en
fictie. Zelfs Mel Gibson zou mee kunnen in dit bloederige theater. The
Passion van EO komt ergens vandaan. Als de kruisiging in Montéeal kan...
De lichtheid van het begin verdwijnt voor een stralenkrans. Arcand
heeft wat te vertellen, maar zijn boodschap staat nooit echt op. Ik zag
met moeite de narcistische verniksing van de samenleving, de opmars van
de Rol. Met Jezus als de grootste acteur. De ultieme Oscar-bait.
'Kundera comment?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten