''Let me kill you in one shot!' Ze
winden er geen doekjes om, die Hongkongers. Gated community, gated
drums. Knal na knal. And bring those synthy saxes too... Een vrolijke
rebelsheid heerst. Het verschil tussen een goede en een slechte knokfilm
is voor mij eigenlijk nauwelijks te maken. Al het slechte wordt stiekem leuk; het
leuke verknalt door het slechte. Lam & Lau. Louche staartjes
sneuvelen achter Psycho-douchegordijnen. Verdachten blijken idioot
handig met handboeien. De undercover-kern van het plot blijft hetzelfde.
Alle Hongkong-films hadden als The Departed kunnen worden overgedaan.
Iedere dag een IRT-affaire. Het geweld wordt goed hard getoond, geen
Amerikaanse flauwigheid op dát vlak. Maar het plotje ontvouwt zich
helaas met onhandige sprongetjes. Een paar minuten na een heist weet de
inspector al dat precies zes gemaskerde overvallers exact 1.2 miljoen
aan juwelen hebben gegapt. Dergelijke crimescenes worden afgewisseld met
onwaarschijnlijk aanstellerige humor. Wanneer the two elements elkaar
op een of andere manier kruisen, werkt het wel. Zo weet het hoofdpersonage
(een dikke goofball cop) op geniale wijze extra snelheid te maken... via
een roltrapleuning. Typisch. Geen goede film, but I would like to play
in one. En het hele gedoe? Om een paar pistolen. (Oké, en een moord.)
'They killed, I packed.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten