'She had no more silk left.' Nu alleen
Cricket nog in de imaginaire insecten-trilogie van Cronenberg... De overdadige suiker
in de koffie kan dan wellicht als terugkerend citaat fungeren. Toch is
Spider een a-typische film voor de Canadees. Lekker literair en met een
rustige arthouse-pas, schrijdt de thriller statig voort. Geen uitzinnige
Repulsion-taferelen – of Kafkaëske toestanden – waar ik aanvankelijk
nog op rekende. Een stamelende, meestal onverstaanbare man gaat
'begeleid wonen'. 'Your room Mr. Clegg.' Ralph Fiennes bewaart zijn
belangrijkste bezittingen in een sok, en verbergt het kriebelige
notitieboekje der gekken onder het laminaat. Luiken achter luiken
sluiten hem ook teruggekeerd in deze donkere wereld, op in zichzelf.
Langzaam maar zeker gaat de kijker mee in het hoofd van dit 'curious
character'. We zien the present inside the past. Fiennes staat erbij, en
kijkt naar zijn verleden. Een truc waar ik maar geen genoeg van krijg.
Tijdens flashbacks ontspint zich het trauma op Sirkiaanse wijze. The
flesh back, of the family romance of neurotics. In bruine tinten doet
Cronenberg zijn beste Terrence Davies. Een duistere hersenpan sluit
zich. (Ook Spider begint met een hymne). Een strijkkwartet raakt de gevoelige punten. Lichaam,
geest, gezin, en gekte. Oren, ogen, puntje van je stoel. 'His head was
stuck.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten