'Hmm, I like what he's doing with
it.' Wellicht zou Auerbach dit en compleet ge-erotiseerde
middenklassekomedie noemen. Alles ademt seks, maar tegelijkertijd heerst
het verstandshuwelijk. (Geldt dit voor alle burgerlijke samenlevingen
na de middeleeuwen?) In elk geval is Young at Heart een wankele(nde)
musical, die nergens verdappert. Het 'marriage plot' draait om drie
smachtende vrijsters, 'ready, willing and able.' Geen van allen
overweegt op eigen benen te staan, de vraag is slechts hoe ze zich onder
de aanwezige mannen gaan verdelen. Aanvankelijk valt het drietal
tegelijk voor het prototype Amerikaanse blaaskaak, een Marlon
Brando-achtige rol (de method man maakte heel snel naam met kop en
methode.) Gig Young kan mee met de clams, rolling waves en 'do you think
you are big enough'-sex talk. Dan verschijnt een kaper. De late entree
van de vedette. Dik een half uur na aanvang, en dunner dan ooit. Frank
Sinatra, een uncertain heart van Chet Bakeriaanse proporties. Zijn rol
heeft tragiek en potentie. En toch blijft ook hij hij hangen in
'midair'. Op het verschrikkelijke af. Zelfs het kansje op een ambigu
einde wordt gemist. En dat wil wat zeggen in een film vol
dubbelzinnigheden! Met jazzy Doris als schamel (gekleed) hoogtepunt.
Vooral voor ze de kerk ingaat, zingt ze fantastisch. It's pretty mild
for a week's thought.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten