maandag 13 augustus 2018

The Travelling Players

'Ons is weer een zwakke vrijheid beloofd.' Tijd verstrijkt terwijl je kijkt-film. Zo langzaam, en zoveel uren, dat de ene tijd de ander lijkt, en vervolgens wordt. Een vloeiend heden-verleden, waarin elke zeer zeldzame cut door de ziel snijdt. Angelopoulos gebruikt een reizend theatergezelschap om de Griekse complicaties van de Tweede Wereldoorlog uit de doeken te doen, en vervolgens weer in te zwachtelen. Volgens mij heeft Hou Hsiao-hsien goed opgelet toen hij hiernaar keek. De Taiwanees deelt de appreciatie voor milde kleuren en natuurlijk licht, maar bovenal een beeldpolitiek van serene schreden - met in zijn geval een Puppetmaster als meta-vehikel. Angelopoulos laat de politieke realiteit de schijnwereld van het theater infiltreren, keer op keer opnieuw. Soms is dat magisch, soms doodsaai. Pijn en genot liggen zowel voor de personages als voor de kijker weer eens dicht bij elkaar. Een paar uur (van de vier!) blijft Theo aan de goede kant van de lijn, en schildert hij een wereld met zorgvuldige tracking shots, die maar door en door-zweven. Spannende sequenties vinden plaats rond soldaten op verlof, vernederende stripteases, en de vele dansen en strijdliederen. Het nieuwsjaarsfuif alleen al! Bijna zo ambitieus als een Cimino-film. Neen, ambitieuzer. Politiek wordt hier heel persoonlijk. De massa een individu. 'Act'.

Geen opmerkingen: