'Ons
is weer een zwakke vrijheid beloofd.' Tijd verstrijkt terwijl je
kijkt-film. Zo langzaam, en zoveel uren, dat de ene tijd de ander lijkt,
en vervolgens wordt. Een vloeiend heden-verleden, waarin elke zeer
zeldzame cut door de ziel snijdt. Angelopoulos gebruikt een reizend
theatergezelschap om de Griekse complicaties van de Tweede Wereldoorlog
uit de doeken te doen, en vervolgens weer in te zwachtelen. Volgens mij
heeft Hou Hsiao-hsien goed opgelet toen hij hiernaar keek. De Taiwanees
deelt de appreciatie voor milde kleuren en natuurlijk licht, maar
bovenal een beeldpolitiek van serene schreden - met in zijn geval een
Puppetmaster als meta-vehikel. Angelopoulos laat de politieke realiteit
de schijnwereld van het theater infiltreren, keer op keer opnieuw. Soms
is dat magisch, soms doodsaai. Pijn en genot liggen zowel voor de
personages als voor de kijker weer eens dicht bij elkaar. Een paar uur
(van de vier!) blijft Theo aan de goede kant van de lijn, en schildert
hij een wereld met zorgvuldige tracking shots, die maar door en
door-zweven. Spannende sequenties vinden plaats rond soldaten op verlof,
vernederende stripteases, en de vele dansen en strijdliederen. Het
nieuwsjaarsfuif alleen al! Bijna zo ambitieus als een Cimino-film. Neen,
ambitieuzer. Politiek wordt hier heel persoonlijk. De massa een
individu. 'Act'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten