'Is dat Satan,
vader?' Alles leeft, en alles ziet, aan de randen van het Russische
rijk. Via een POV-shot van een vallende boom (!) dondert de kijker dit
duizelingwekkende staaltje etnopsychedelica binnen. Het bloed druipt
later van de camera. De fantastische cameravoering is vrijer
dan God zelf. En vele malen warmbloediger. ('The deacon is hoarse, give
him some vodka'.) Op het moment dat honderd granaatappel-pitjes
ronddartelden, wist ik het. Dit moest een opus van de veelgeplaagde
tripmeister Parajanov zijn. Hij schudt een herdersspel door elkaar. De bokken en de hoorns zijn op zo'n rustiek veld altijd dichtbij. Vlechtjes in de regen wedijveren met kruizen van berkenhout. Het neigt naar Valerie and her
Week of Wonders, maar verander de tijdsspanne dan maar – in een heel
leven lang. De Romeo van het verhaal verliest zijn Julia, maar
leeft zelf als een depri Cobain door. Om hem heen heft men het zoveelste
hardcore (houtcore!) dissonante lied aan. Even lijkt het leven hem toe te lachen. Een trouwritueel (ook van hout) verbindt hem met
een exotische Love Witch. Van trouwrituelen komen
bevruchtingsrituelen, al zit het zelfs dan tegen. Het lijkt achteraf
Parajanovs carrière wel. Gesloopt door Hogere Machten, bleef hij altijd dat volkse vlammetje koesteren, aanblazen en op-poken. 'Zijn
vader was ie snel vergeten, maar Mariska niet.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten