'Every
poem is a coat of arms, it must be deciphered.' Freudiaanse
hoofd-mond-film van cryptokraker Jean Cocteau. De 'cock de la classe'
meent helaas weer veel te moeten verknallen met zijn potsierlijke stem,
maar zolang hij in surrealistische beelden dealt, kan ik redelijk mee.
Vijftig minuten duurt het werk slechts, dus telt elke minuut dubbel.
Cinema de dada. Een gespierde macho-schilder vindt zichzelf terug in een
ongemakkelijke situatie. Kunst zal altijd spreken, en zíjn kunst
spreekt terug. Even later heeft hij een mond op zijn arm, en chaos in
zijn hoofd. Dorian Gray had het een stuk gemakkelijker... Cocteau loopt
vooruit op Cronenbergiaanse body horror en doet ook nog zijn eigen Last
Movie, gevangen 'par mon propre film.' In het beroemdste shot dondert de kunstenaar dóór het symbool der meta-magie,
de spiegel. Achter de schermen kan hij enkel via peepholes toekijken.
Naar wat precies, dat moet men mij niet vragen. De villa volta van de
avant-garde draait zijn mortale rondjes voor de eeuwigheid. Ik raakte na
twintig minuten verdwaald, dus zal mijn mond houden. 'Fermer la bouche
d'un blessé.' Laat Cocteau maar een lang-lang-korte neus maken naar de
Onbegrijpers. Radicaliteit kan 'm niet ontzegd worden. Zijn film is
zelfs al genderfluïde! 'Vous êtes un homme perdu.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten