'Yes we can, cancan!' Daar had
Obama het dus vandaan. Nou ja, zo origineel was de kreet hier vast ook
al niet (meer). Postmodernist Baz Luhrmann lééft van het on-originele. De
vrolijke ADD-erudiet is helemaal bij de tijd. Zijn potpourri
barst uit elkaar van de melodieën. Hit na hit gaat in de blender.
Pophits wel te verstaan. Op zijn liefde voor de film bleef het wachten,
al kan dat door mijn blinde vlek voor Bollywood komen. Binnen een paar
minuten wordt hier ironisch genoeg gesuggereerd dat een handvol
kunstvormen 'echter' zijn dan film. Met de gepijnigde schrijver voorop.
Film blijft dan vooral een toverpot waar je dingen in kan gooien, en
niet de inhoud zelve. De kern riekt naar braaf conservatief escapisme.
Maar snel over de liedjes dus. Met voor ieder wat wils. Mijn favoriet:
Lamb! (Hoeveel centjes zou dat aantikken bij Lou en co?) Het was net te
vroeg voor een The Avalanches-knipoog, maar stel je voor. 'Since I left
you, I found a world so new'. Het had zomaar gekund, Aussies onder elkaar. Nicole Kidman vindt als
material girl de man met het old school kuiltje: big boi Ewan McGregor
(wedden dat Baz van The Pillow Book genoot.) De twee kirren wat af, tot
mijn grens wordt bereikt. Oversaturatie op alle vlakken. Gelukkig
blijven de mash-ups geinig, als een flauwe Hans Liberg-show in de
Efteling. De XL-variant, met pop-corn. 'You'll be dumb with wonderment.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten