'Ils
sont copains depuis longtemps.' Op de stuntman na, is dit niet zo'n
bijster origineel liefdesverhaal. Lelouch weet het, want het wordt
letterlijk zo gezegd. Trintingant speelt een rallycoureur die een
schoolplein-romance beleeft. Een plek waar vooral ouders daten. Zoiets kan
zelfs op de kostschool. Hij en Anouk Aimee lijken op elkaar, zeker
wanneer ze lachen. Ze vinden elkaar met de Franse slag. A l'improviste.
Lelouch betoonde zich vooral een visuele vernieuwer. Lange lenzen
geven rust (en extra kunstzinnigheid). De wereld van de twee wordt
vague, de kinderen sneue aanhangsels – out of focus in alle opzichten.
Jammer, want de leukste grap zit mét zoonlief, aan het begin. Dan lijkt
de film nog voor plezier te willen kiezen, een leip Tenenbaum-gevoel.
Uiteraard wordt het drama daarna stemmiger, en zijn wij de sigaar. Een variant op Kramer vs Kramer, ook al zo'n jaren zeventig-relatieklassieker. Er
is juist hier zoveel potentie voor wildheid aanwezig, fast cars en
girls maar Lelouch bedwelmt de boel. Middlebrow melodrama, met Mauriat
sounds. Wanneer de coureur een magazine over zijn eigen escapades leest
wordt het nog even leuk. Op zulke meta-momenten doet het denken aan
Sofie Coppola's film over l'ennui van een stuntdriver. Een zucht over
het leven, ontredderd zonder zorgen. 'Hoe ziet een getrouwde
man eruit?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten