'I only drink Simon Leynan Calvados now.'
Dürrenmatt wordt zonder problemen (of cultural appropriation-gezanik)
naar Afrika overgeplaatst. Het zegt wat over de kracht van zijn
toneelstuk, en de klasse van regisseur Mambety. Misschien wel de meest
mythische Afrikaanse regisseur. De man 'zweeg' na het geniale Touki
Bouki twintig jaar lang. Tot deze adaptatie van Der Besuch der Alten
Dame. Op het Afrikaanse platteland gaat eerst alles zijn gangetje.
Gepingel en gezang in de 'kleine kneipe'. Dan verschijnt de oude dame.
Rijker dan de wereldbank. De vrouw met het gouden been keert terug naar
haar geboortedorp. Een zeer postkoloniaal thema, dat hier uit eerste
hand wordt verteld. Een verwrongen herontdekking van alle 'firsts' uit
haar leven, die alleen op 'last' kan uitlopen. Argusogen en scheve
blikken. Maar dit keer wordt die grimmigheid bewust gezocht. Zelfs door
de terugkeerder. De wijsheid van de folk tale gekruid met formaneske
spotzucht (en zwarte humor...). Het recht zou niet te koop moeten zijn,
maar ja... Tijdens de beste van véle symbolische momenten kijkt de gedoemde kroegbaas in een kerk naar een splinternieuwe Sony. En wat ziet
hij? Beelden van uitgemergelde Afrikanen. Griekse tragedie ontmoet
vileine humor. Multi-cultureel, dus universeel. 'Life made me a whore,
and now I'l make the world a brothel.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten