'Definitivamente perdido.' Zes bloederige
letters verraden als enige (eenzame) element de slechts negentienjarige leeftijd
van regisseur Peixote. Begin jaren dertig maakte hij deze
onwaarschijnlijk hermetische film. Stil en broeierig als een koppig
zwijgende volwassene. Overduidelijk geïnspireerd door de Droomstaat-van
Dali en de low angle shots van Eisenstein, dirigeert Peixote een
symfonie des levens. Het plot? Iets met Mulher 1 en Mulher 2 die samen
met Homem 1 op een bootje richting oneindigheid varen. Het lijkt wel het
oeuvre van Nijhoff gecomprimeerd in een paar shots. De zee brengt het
verleden, moeder de vrouw achter een naaimachine. Het riet ziet. Nou ja,
puzzelen dus, maar er komen wel wat schaars-e hints. Een kras op het
bootje. Een mes op het water? Als onbedoelde complicatie is het
celluloid opgegeten door de vlammen van de tijd. Dit zo'n een
restauratie die nauwelijks nog kón restaureren. Van gruis valt verdraaid
lastig iets te maken. Het voegt uiteraard wel weer wat toe aan het
mysterie. Het Basinski-effect. Ontzettend cool en radicaal, maar, madre
de deus, wel supersloom. Pas na ruim een uur verschijnt er een eerste
tussentitel! Het is meteen de laatste. Enkel de klassieke megamix van
Debussy en co, neuriet. Misschien wel logisch dus, dat het eindigt met
een minutenlange maalstroom. Van water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten