'There's an Indian in there.' Ik keek deze film mét en op verzoek van
een compañera, en probeerde uit te leggen wat de postkoloniale
academicus ervan denkt. Zeven witte mensen die zichzelf in India
hervinden. Een oriëntalistische 'place of healing'. Authentiek, maar
gevaarlijk. Het land wordt een 'assault' on the senses genoemd, een
'riot of noise and color'. Het woordgebruik zegt genoeg. Toch? Mijn
medekijker vond het allemaal maar geneuzel. Dus probeerden we een tijdje te genieten
van de Raj nostalgie. Hotelfilms zijn wél een slimme traditie in
filmland. Een blik bekende gasten draaft op. Judith Dench weet als jonge
weduwe weer veel van weinig te maken. (Waarom toch altijd in mainstream
meuk, dame Dench?) Tom Wilkinson heeft doorgaans een betere hand van
scenario-kiezen, en zijn verhaallijntje kent inderdaad ook de meeste diepgang.
De professor, keert terug naar het land van zijn jeugdvriend. Hella
Haasse in een homoseksuele variant. Wilkinson kucht, en wij weten hoe
dat eindigt. En de Indiërs dan? De dromerige manager van het hotel heet
'Sonny', en juist hij leert de belangrijkste lessen: de Westerse
liefdesmoraal overwint alle traditie, én je hebt een rationele witteman
nodig voor de financiën. Kolonialisme in a nutshell. Tóen had ik mijn
bankgenoot overtuigd. Nu hopen dat ze me niet terugpakt met The
Darjeeling Limited... 'I don't even buy green bananas.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten