'We
were so bad we had to change our name every week.' Docu van niks over
ome Lou, hoewel de film zowaar op Sundance draaide. Men lepelt de
bekende feitjes op, als een Wikipedia-pagina die tot leven komt. Over de
vroege jaren van de man leren we (te) weinig, behalve dat hij één gitaarles
kreeg. De aanwezige talking heads – zonder Laurie, maar met Byrne –
bewieroken hun held: begrijpelijk, toch saai. Al het 'so real' geneuzel
lijkt wel gangstarap. Leuk is de docu vooral wanneer de onzekere macho
zelf spreekt. Er trekt in pep tempo een indrukwekkende interview-melange
langs. Eén verhaal van Lou Steroid vertelt in zeventien verschillende
fragmenten, met minstens zoveel maten aan matten! 'No one would hire us
knowingly.' Ondanks dat hij (en zijn fans) in de goede indie-traditie
pretenderen dat hij onbegrepen einzelganger bleef, werkte Lou heel
ambachtelijk een tijdje als stock songwriter. Een traditionele vorming
is dé voedingsbodem om de boel op zijn kop te zetten, lijkt me zo. Niet
langer van G naar D, maar blijven hangen op die G. 'Serious New York
after hours vibes.' Daarna volgden de lessen van Andy, die Lou leerde
werken, en een totalitaire hardheid kweekte. De ongemakkelijke ster,
transformeerde zelfhaat in een (voor hem, en voor hem alleen) leefbaar
persona. Laat Laurie nog maar eens in een echt goede docu over zijn jeugd contempleren. 'I hate
my smell.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten