Neruda

'De oplossing is ons allemaal te vermoorden.' Nee. De vorige samenwerking tussen Pablo Larrain en GG Bernal vormde een hoogtepunt in beider carrières. Neruda daarentegen, wil niet van de grond komen. Het politieke drama knipoogt in looks & sounds driftig naar het oude Hollywood. Gleufhoeden en motorbrillen anno 1948. Het doet al snel denken aan The Good German, een postmodern period piece dat Soderbergmet Matt Damon maakte. Neruda gaat over Neruda, de Chileense rode tsaar. Een kogelronde man met een voorliefde voor slome poëzie, en zichzelf. Hij werd de held van de linkse intelligentsia in die periode (die zelfs een 'intellectuelencongres voor wereldvrede' hielden). Andere tijden. Met de blik van nu ziet regisseur Larrain de belachelijkheid. Eigenlijk is Neruda namelijk heel fout-modern. Een seksuele veelvraat en ijdeltuit die heel goed weet hoe de media werken. Van mij mag Larrain hem best bespotten, maar het probleem is – uiteraard – dat de gekozen vorm zelf ook heel Zelfbewust is, met al die vette vormverwijzingen. Wellicht had het evenwichtiger uitgepakt als de film zich concentreerde op de jager – GG Bernal – in plaats van de dikke prooi. In de beste scene figureert sukkelaar Neruda slechts, en leert een dronken bardame haar kameraad de les. 'Ik zei toch dat het een slecht idee was.' 'Het was in elk geval interessant.'