Nó

No is de beste 'pure' politieke film sinds 12:08 East Of Bucharest, en even aangenaam ambigu. Het gewiekste grapje zit aan het begin. Enkele 'tussentitels' leggen de situatie van Chili in 1988 uit. Er komt een referendum aan over Pinochet. De keuze is simpel: ja hij mag blijven, nee hij moet weg. Dan verschijnt de titel. Spoiler!? Dat zelfs de uitslag nog spannend wordt bewijst de grote kracht van de film. Gael García Bernal speelt een succesvolle Chileense reclamemaker, tevens rich kid. We zien hem (en zijn zoontje) de hele film lang klooien met moderne speeltjes. Een magnetron, treintjes, een skateboard, spelcomputers. De reclamemaker lijkt de ultieme ja-stemmer, net als zijn baas, een wat oudere kerel met wie hij gedurende de film een kleine strijd uitvecht. Oude vrienden komen Gael ompraten om voor de Nee-campagne te gaan werken. 'Het is slechts advies', zegt hij tegen de baas... Op het meta-niveau van de massamedia is de film meer dan geweldig. God wat is 1988 lang geleden alweer, maar ook zo dichtbij. Sentimentele reclametaal zal wel altijd hetzelfde blijven. De film geeft een uitstekend lesje in simpele symbolentaal: hoe maken we van 'nee' iets positiefs. Eromheen legt regisseur Pablo Larrain een John Sayles-achtig mensenmozaïek, met bijvoorbeeld een aardig lijntje rond het mislukte huwelijk van de reclamemaker. Het documentaire karakter wordt naast de vele nieuws- en tv-fragmenten versterkt door een geslaagde overbelichte cinematografie. Ja!