Terug in Oostenrijk met Siedl,
met het tweede deel uit zijn Paradijs-trilogie. Hier wordt de verlossing
in religieus extatisch fanatisme gezocht, iets dat – hoe kan het ook
anders – neerkomt op goed katholiek masochisme. Het is allemaal erg
Grunberg, en soms zelfs een beetje clichérijk. (Dat de kat niet met
liefde zal worden ontvangen voel je wel aankomen.) Een dame van
middelbare leeftijd leeft in haar lege huisje in haar eigen christelijk
ritueel. Van zweepslagen tot keyboard spelen. Biddend voor onze zonden,
maar ook op pad. Het is buiten de deur dat de film tragikomisch goed
wordt. De vrouw op pad met een groot beeld ('die Mutter Gott'). Ik dacht
steeds dat ze met een stokbrood rondliep. Binnen dringt ze bidprentjes
op. Als het meezit. In de allerbeste scene komt ze in het volledig
verrommelde huis van een OCD'er. We krijgen de man nauwelijks goed in
beeld, maar zelfs in de schaduw weet hij al een hele wereld op te
roepen. Denk Luc de Vos, als ie bij moederlief was blijven wonen. De man
heeft niks aan moeders bed veranderd, sinds ze (op die plek!) stierf.
Dan moet daar dat Mariabeeld maar staan. Even later begint hij aan een
rant over 'speckfleisch', en de werking der vrouwelijke hormonen.
Onbetaalbaar. Bij het hoofdpersonage thuis is ondertussen een oude
bekende teruggekeerd. De Asielzoeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten