Mud

Van Faulkner naar Cape Fear. Zoals vaker gezegd, het mythologische zuiden levert altijd wankele en bijkans hysterische films op, en Mud is daarin geen uitzondering. De film schiet wat tekort in couleur locale en echt smakelijke personages, maar maakt dat goed met een amusant en fantasievol scenario. Twee kereltjes vinden hun eigen Kameleon, een pracht van een boot, hoog in een boom. Er blijkt al een kerel te wonen, concluderen ze na het ontdekken van wat porn mags... Die kerel is Matthew McConnaughey die wéér een stap richting Oscar zet. (Hij is zo geloofwaardig, dat ik lange tijd niet honderd procent zeker of hij echt deze magere hobo was.) Mud is een bijgelovige fantast – of is iedereen dat hier? – en zijn 'vondst' levert de jongens een spectaculair avontuur op. Spectaculairder dan goedbeschouwd kán, want waar we aanvankelijk knauwend met wat country per pick-up richting bildungsroman kachelen, neemt het aantal schurken daarna snel toe. (Om nog te zwijgen van Reese Witherspoon als blonde Sirene.) Aan de zijlijn doet Michael Shannon gezellig mee, als goedmoedig oompje met zelfhulpboekjes. ('Be sure you do the worksheets.') De onbegrijpelijke slangenmensen die ze vrouwen noemen, wat moet je ermee, dat is zo'n beetje de boodschap... 'Sitting and waiting makes a man feel so alone.'