'If you were in a
regional beauty pageant, and you were a girl, what would your special
talent be?' 'Triple jump.' David Gordon Green vindt altijd wel een
plaatsje voor wat stonerhumor. Gelukkig, want Prince Avalanche is een
wat steriele Amerikaanse arthouse-film geworden. Het briljante onderwerp is juist
lekker working class. Twee kerels trekken in 1988 de (immer Lynchiaanse)
highway lijntjes op Texaanse wegen, nadat er de zomer ervoor bosbranden
de boel hebben verwoest. Budgettair is er niet veel van de chaos te
merken, maar er liggen ook zonder stille getuigen van het natuurdrama
genoeg kansen voor stofwolken en kampeergelummel. (En ook de handelingen
van het baantje zelf zijn al leuk genoeg.) Een zekere surreële rust is
zeker aanwezig, maar de visuele en muzikale plaatjes zijn nét even te
mooi. Explosions In The Sky speelt een neoklassieke postrock-soundtrack
die veel te 'nu' klinkt, en dat terwijl hoofdrolspelers Paul Rudd en
Emile Hirsch er wel als eighties-clichémannetjes uitzien. Rudd is de
dromer en dwaler met snor, Hirsch de eenzame Jack Black-achtige geilerd
die met tegenzin de natuur opsnuift. Prince Avalanche is zeker lief,
maar ook heel Amerikaans, zo'n film waarin de spanning zelfs in een
dergelijke minimalistische setup van buiten komt, en niet vanuit het
samenzijn van de twee mannen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten