Dierentuin
2.0. De film had best met een landkaartje mogen beginnen. Of werd dat
expres niet gedaan? De Oostvaardersplassen worden hier 'opgeblazen' tot
een Serengeti wildernis, maar in werkelijkheid is het gebied 7 bij 8 km.
Een postzegeltje. Knap dat ze die dravende paarden in prachtige shots
dravend over de 'eindeloze' vlakte vangen, dat zal een slimme
camera-standpunt zijn geweest. Tegelijkertijd is het daarom wel erg
stoer dat er in zo'n klein gebied zoveel verschillende beestjes leven.
Dat gaat dan toch snel. Ik vraag me af hoeveel ingrepen van
Staatsbosbeheer daarvoor nodig waren. De meeste dieren zullen niet
vanzelf aan zijn komen wandelen. En wat nu als de wolf verschijnt, en
alles op begint te vreten? Ik gok dat ze 'm gewoon afschieten.
Uiteindelijk is het een zelffelicitatie. Zie je, we hebben best natuur
in Nederland! De voice-over is heel modern antropomorf bezig. Als de
mens steeds meer als een soort dier wordt gezien ('wij zijn ons brein')
kunnen dieren ook een soort mensen worden. Roodborstjes die een laatste
groet brengen aan een overleden veulen, beestjes die 'het leven vieren'.
Teksten uit sentimentele begrafenis-advertenties. Is de film dan zo
vreselijk? Nee hoor. In die goeie BBC-stijl zijn de beelden betoverend.
Het ijsvogeltje is altijd weer de ster in dit soort tafereeltjes. Plons!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten