Met
kerst staat niemands hoofd naar rampen. Ik heb die beruchte beelden van de
tsunami na wat eerste flitsen gewoon genegeerd. The Impossible brengt ze
keihard terug. De ramp zelf is van onwaarschijnlijk apocalyptische
grootte. Enger dan welke andere tornado dan ook. Misschien door het
aardse aspect. De grond zelf keert zich tegen je. Zomaar ineens (en
volkomen willekeurig) wordt je meegesleept door een gruwelijke
maalstroom van water, en troep dat tegen je harses knalt. Had een zeer
goede 'real time' film kunnen zijn. Nu krijgen we echter – na een korte
kennismaking met de familie om wie het gaat – een paar minuutjes intense
ramp, en dan anderhalf uur lang 'we zijn allemaal helden'-melodrama.
Het aanvankelijke contrast tussen pa en oudste zoon is onbedoeld
hilarisch. Pa wordt in de eerste twaalf minuten weggezet als twijfelaar met
een piepstemmetje. Niet zo vreemd dat ie 'ten onder gaat'. Prompt mag
zoon de Echte Kerel uithangen, en zijn moeder (Naomi Watts) 'redden'.
Het is bijna akelig. Dat pa gespeeld wordt door Ewan McGregor is een
hint dat dit misverstand nog wordt rechtgezet. De mierenhoop van
provisorische hulpverlening is indrukwekkend beklemmend, maar ook dan blijft de
film die verschrikkelijke Livestrong-mentaliteit uitstralen. Je kunt berusten en je laten
helpen, óf je kunt rond gaan struinen. Het laatste helpt je geen snars,
maar geeft de illusie dat je het lot tóch beheerst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten