'The
Ethiopian jazz scene is the only interesting one today.' De Italiaanse
jetset... Heel zijn leven dacht de gefnuikte schrijver Jep te zoeken
naar Grote Schoonheid. In werkelijkheid zwom hij met zwembandjes in het
binnenbad De Grote Leegte. 'Op onze feestjes is De Trein het
allerbeste!' 'Omdat ie nergens heengaat', antwoordt Jep gevat, de
vleesgeworden cynicus. Zijn zelfkwelling is een gewoonte geworden. Het
heffen van zijn hoed is inspannend genoeg. Zichzelf een keer uit het
moeras trekken, dat zou werkelijk pijn doen. (En een 'verdwijntruc' van
formaat.) De man die zo graag filosofisch als Antonioni wilde zijn,
dwaalt de hele film door Fellini's satirische oeuvre. 'Jij bent
niemand', krijgt hij te horen van een meisje in de Tempietto. Zelfs de
resten van de oudheid lijken creaties uit een pretpark. Hier regeert
Martini. Toch komt na het mijmeren, het feesten, de 'selfies', en de
liedjes (Damien Jurado!) een Malick-achtig katholicisme om de hoek
piepen. Jep fileert de belachelijkheid, maar kan tegelijkertijd zijn
nieuwsgierigheid niet bedwingen. 'Bent u werkelijk zo'n goede exorcist?'
De oplossing voor Jeps zielenpuzzel ligt eerder bij zijn even geflopte
vriend de dichter. 'I spend all my summers making plans for september.'
'Now I just remember the good intentions'. Het echte antwoord op de
vraag naar la Grande Bellezza is een eerlijk antwoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten