Deze Roemeense film begint het net
even anders dan anders. Twee opgedofte dames babbelen over een
akkefietje. Het is lastig hoogte van ze te krijgen. Zijn het twee oude
opgedofte hoeren? (Ik dacht het écht...) Even later zijn we op een
duur feestje, en blijkt de film zich onder de Nieuwe Rijken van Roemenië
af te spelen. Een wonderlijke wereld, waarin iedereen nog wat onwennigoogt. Eén telefoontje later crasht de verwachte grauwe Roemeense
arthouse de film binnen. Letterlijk. Een auto-ongeluk, een zoon in de
penarie. En hop daar gaat de moeder (één van de dames uit het intro) op
pad in haar Audi. De politiebureau-procedures zijn de cinefiel – die ten
slotte urenlang in Aurora ronddwaalde – volkomen vertrouwd. Erg is dat
niet. De kleine ritselingen der corruptie, ze intrigeren altijd.
Bovendien heeft de film een langzaam ontploffend moeder en
zoon-conflict. Moeder (een soort Connie Palmen) is een doodknuffelaar.
Zoonlief is een depri-loser, die maar niet onder haar juk vandaan komt.
Een schisma van alle tijden, maar hier weer heel galant op het doek
gebracht. Daarbij gebruik makend van dat o zo symbolische auto-ongeluk,
dat zowel de breuk als de oplossing forceert. En dan blijkt corruptie
zowaar goede kantjes te hebben. Krokodillentranen ontmoeten echte
tranen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten