Een beetje dom. Toen ik het matige
origineel
Crime d'Amour had gekeken, verbaasde ik me over de
aangekondigde remake van Brian De Palma. En nu heb ik 'm nog gezien
ook! Ik meldde toen: 'laten we hopen dat ie de boel dan ingewikkelder
én erotischer maakt.' Het eerste gebeurt juist niet, het tweede nogal
berekenend (in Vijftig Tinten). Een groter probleem is dat de wederom
matige Noomi Rapace de hoofdrol speelt. Kantoorbitch Rachel McAdams
treft aanvankelijk de betere toon. Meer ironie, richting zedenkomedie.
Later in de film wordt ze wel gedwongen dat los te laten, omdat De Palma
het zelf gewoon ook niet weet. Zijn grootste fout is het omgooien van de
structuur. Als Crime d'Amour íets had was het de vorm, die het einde al
weggaf. Zodoende werd die noir geen maalstroom van onnavolgbare verwikkelingen, maar een 'hoe is dit zo gekomen'-verhaaltje. De Palma
vertelt het dus gewoon lineair, wat het bespottelijke van de
verwikkelingen enkel benadrukt. De hoekige beelden van de blauwige
kantoorhel zijn creepy, maar spannend wordt het nergens. Hoeveel
Hitchcock-odes kan een mens maken, Brian? Opmerkelijk is de grote rol
voor production placement. Moeten we bij de bekende appel soms aan
zonden gaan denken? Mooie filmwet: Rapace rijdt een auto in de prak, en
prompt zien we het merk van de kar níet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten