Is 2013 het jaar van de katholieke
comeback? Nieuwe popi-paus, en na Seidl en Gomes alweer een vrome film.
Malick is filosoof genoeg om de pastoor (Bardem) een geloofscrisis te
laten beleven, maar ja, dat hoort er intrinsiek bij. Uiteindelijk krijg
je toch het gevoel dat Malick in de schoot van de moederkerk is
teruggekeerd, zoals je van een oude spirituele intellectueel met gevoel
voor symboliek verwacht. En ja hoor, daar is devote Górecki op de
soundtrack. Toch is de klassieke muziek-keuze een tandje minder
afgesleten dan in
The Tree of Life. Het wat kleinschaligere To the
Wonder is daarmee de liefdesballade tegenover de symfonie des levens, en
wat mij betreft een stuk aangenamer. Niet alles werkt, zo blijft het
vrouwelijke hoofdpersonage maar dartel en verleidelijk voor de camera
uit huppelen, alsof we naar een parfum-reclame kijken. Maar Malick zoekt zelfs de zelfkant op, zo is er een nauwelijks benadrukt ecologisch
zij-thema. Het Koyaanisqatsi-gevoel is daarmee niet ver weg. De camera filmt
dicht op de huid, we staan net als in Medium Cool mét de mensen
middenin hun wereld. Op de tribune bij het honkbal, bijvoorbeeld. Een
van de mooiste flitsen. De voice-overs hebben over de liefde verder niet
veel bijzonders te melden, maar spreken alle talen van de toren van
Babel. Het pleidooi van een vurige Italiaanse komt aan. Doe iets!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten