De
meest Roemeense film uit Nederland ooit? In elk geval is het eerste
half uur van een zeldzaam kalme, lege schoonheid. Realisme was hét
kenmerk van de Nederlandse (gouden) schildereeuw, dus waarom zou dat ook
niet voor het cinema-doek kunnen gaan gelden?Van de zon op een maisveld
naar een bedompte boerderij. Alles in natuurlijk licht. Behalve op de
slaapkamer. ('Licht aan? Licht aan.') Ongeïdealiseerd. Jeroen Willems –
inmiddels dood, wat een pechvogel – speelt eindelijk de grote rol die
hij allang had moeten krijgen. Geblokt, broeierig, onderdrukte emoties,
een scheve glimlach. Hij sleept met zijn oude pa door het huis. Ik ruik
bijna de vliering van mijn dorps-oma. Spullen die jaren niet verplaatst
zijn, worden buiten gegooid nu pa 'op' is. ('Gewoon oud'.) De boerderij
stelt weinig voor, maar in zijn eentje kan Willems het toch niet af. De
buurvrouw biedt aan te helpen. (Nederlanders houden van koeien en
buurvrouwen, en de melkman...) Het regent. Het sneeuwt. En er komt een
nieuwe knecht. In de beste scene – even daarvoor – heeft Willems zijn
eigen lijf staan monsteren. Voor mijn gevoel worden daar even twintig
pagina's van Bakkers boek in één intiem momentje gevangen. Knap gedaan
van Nanouk Leopold, je vraagt je af wat ze zou kunnen met Knielen op een
Bed Violen. Maar eigenlijk hoeft dat al niet meer. Meest Roemeens?
Neen, de wolken van Wolkers. Thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten