Refn
mag Jodorowsky dan wel danken in de coole Thaise aftiteling, zijn eigen
maalstroom-film zuigt dit keer (de kijker niet echt mee). Het is toch teveel een b-film zonder idee, gepimpt met wat A-list stars,
chique synthesizers en dito beelden. De rol van Ryan Gosling is bijna
bespottelijk eenvoudig, alsof hij nog 'on set' mocht uitrusten van al
die akkefietjes in
Drive. Zelfs zijn matpartijtje gaat de mist in. (En
dat is dan nog een redelijk enerverende scene.) In de meeste shots staat
Gosling maar een beetje lamlendig te staan, tegenover een mooie
achtergrond, een mooi meisje, óf een kwaaie Thai. De 'slechterik' (er
zijn geen goeien in deze film) is een Thai met een
machete. Zijn
signature move wordt snel saai, en bovendien zat die grindhouse-film nog
te vers in het hoofd. Dat er een stukje karaoke wordt gezongen hoefde
na David Lynch eigenlijk óók al niet meer. Wél leuk is Kristin Scott
Thomas als de moeder van Gosling (en diens dooie broer). Geblondeerd en
ultrafit zet ze een soort 'you wanna be like me, you better work
bitch'-typetje neer. Ongezond geobsedeerd met haar kroost. Eentje
doodgeknuffeld (en nu letterlijk dood) de andere doodgekleineerd.
'Waarom laat je je dit aandoen', zegt Gosling's ingehuurde
vriendinnetje. Hij schiet zowaar even uit zijn slof: 'It's my mom!'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten