Flauw om te benadrukken, maar de vrouwelijke
blik, ze bestaat. Lore zou een WWII-film van Sophia Coppola kunnen
zijn, en doet ook aan het prachtige
Deutschland, Bleiche Mutter van
Helma Sanders-Brahms denken. Een bepaalde zinnelijkheid die je in het
genre niet snel aantreft. Oorlog gaat niet alleen over schieten en
sterven, maar ook over sjouwen met een baby, en je kleren wassen in een
beekje. Schoonheid en zuiverheid vormt hier sowieso een fijne
metaforische rode draad. Dat er niemand voor het eerst ongesteld wordt is
eigenlijk een wonder. Maar verder wordt er door de meisjes genoeg
geschrobd, geboend en gekamd. Allemaal door hun raszuivere nazi-ma
ingegeven, lijkt me zo. Die staat in het begin zichzelf in de spiegel te
bekijken. Het is niet veel meer. De oorlog wordt verloren, d'r lijf
eraan. Weg. Haar kroost moet zich vervolgens zelf redden. Ze zijn met
vijf, naast twee oudere meisjes zijn er twee jongens en een nieuwe baby.
Ik had de jongens achterwege gelaten, dan had het wandelen door een
onwerkelijk leeg Duitsland helemaal een
Picnic on Hanging Rock kunnen
worden. Voor de écht mannelijke input duikt er een indringer op. Met
bijzondere papieren en een bijzonder verhaal. Dat gaat broeien en
schroeien. Lore zelf is fout, koppig en intens. Verraad doet pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten