De jihadisten hebben een
derde manier om uit het ghetto te ontsnappen gecreëerd. Naast doorbreken
als voetballer of dealen in drugs, kun je ook een fundi worden en 'ten
strijde' trekken. Alle drie de opties komen allemaal langs in deze
'extended' maar toch wat schetsmatige versie van Paradise Now. De
Marokkaanse jongetjes voetballen in '94 nog fanatiek, maar de enige
kerel die geld aan zijn mama kan geven hosselt voor een dealer. De
jongetjes worden jongemannen, waarmee de profvoetbal-kans verkeken is,
en wiet roken rest. De derde weg dient zich pas na 2001 aan, als de
mannen in witte gewaden de sloppen tot hun werkterrein maken. Je ziet de
aantrekkingskracht. Structuur, kameraadschap, vechttrainingen,
dogmatische rust. Het pijnlijke is dat het uiteindelijke doel zo
negatief is. Armoede who cares, de mensen die het goed hebben moeten
eraan. Ondertussen valt vooral iets anders op. In deze wereld zijn
vrouwen haast onbereikbaar, en maken de jongens onderling eindeloze
expliciet homoseksuele grappen. Bovendien wordt er haast achteloos
verkracht. Naast bruut lijkt me dat gewoon een gebrek aan (zelf)respect.
De film wrijft het er niet in, maar me dunkt dat wat vrouwelijke
invloed wel eens licht in de duisternis zou kunnen brengen. Ook het
moslimbroederschap is immers een bedompt, repressed mannengroepje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten