Het gebeurt niet elke dag dat
een spiritueel spiegelende maalstroom-film in Tarkovsky-trant zo goed
klikt. Reygadas daalt af in een delirium dat zich even associatief als
Nostalghia ontvouwt. Wel een tikkeltje begrijpelijker – goddank! – want
ik bleef de volle twee uur geboeid. In de openingsscene groet een meisje
'de dingen'. Reygadas vervormt de beelden met bijzondere lenzen,
waardoor we door een soort caleidoscoop kijken. De mensen, dieren en
bomen krijgen er aura's van, en tegelijkertijd wordt de kijker een
beetje dronken. De juiste toestand om de film te ondergaan, want
verslaving is het thema. In een gammel krot komt de AA bijeen, met
ditmaal in hun gezelschap de patron. Een blanke kerel tussen 'de echte
Mexicanen'. Hij heeft ook wat op te biechten... De man ravot thuis
vrolijk met zijn kroost, maar moppert op zijn vrouw, en vecht agressief
met zijn honden. 'De dierenarts vertrouwt me niet', geeft hij toe als
hij weer een hond heeft toegetakeld. Waar we deze elementen nog als een
hanteerbaar set-up voor een gezinsdrama kunnen zien, is Reygadas
ondertussen keihard bezig de boel te ontregelen. Een duivel doet het
huis aan, een rugbyclub pept zich op, een citaat van Tolstoj, een
orgastische traan... En opeens ligt de man in bed. Sterft hij? 'It's a
dream, only a dream, and it's fading now.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten