D
é
gruwel-attractie van het jaar. Je koopt je 'kaartje' (geinig die
leenwoorden) bij de 'bioscoop freemen', en vervolgens daal je af in de
door hun gecreëerde private hell. Alhoewel, hoe privé is het nog met 1
miljoen slachtoffers, en al die mensen die er vrolijk over doen op de
nationale tv. Onvergetelijke toestanden. Een eindeloze stoet doodenge
schurken. Onderuitgezakte kerels die opscheppen over het verkrachten van
veertienjarige meisjes... Regisseur Joshua Oppenheimer is een
soort-waarheidscommissie én Leni Riefenstahl tegelijk. Er moeten
momenten zijn geweest dat hij vreesde dat zijn 're-enactment'-plannetje
toch niet zo'n slim idee was... Ik denk dat er in de hele film maar 2 of
3 scenes zitten die ietsje minder hard aankomen. (De diamanten vissen,
bijvoorbeeld.) Vrijwel alle andere situaties zijn volkomen gestoorde,
bizarre mokerslagen. Anwar, een man die zich vooral bekommert om zijn
tanden, laat even zien hoe een en ander in zijn werk ging. 'Eerst
stonden we bij de bios, en toen staken we de straat over, nog steeds
dansend en in the mood, en hier is waar ik dan de mensen begon te
doden'. Op dat moment – ergens vroeg in de film – heeft het haast nog
wat komisch. Anwar zelf zou er het woord 'sadis' voor gebruiken. Net
zoals Reservoir Dogs 'lekker' is. Dat is precies de manier waarop Anwar
heeft geprobeerd zijn daden een plekje te geven. Veel verwijzingen naar
'gangsterrr' films. Maar met de film noir hoeden op komt de waarheid van
toen ineens keihard terug. Zelfs bij een psychopaat. Nep en echt in een
danse macabre. Aan het eind snakt ook de kijker naar wat
'breinvitaminen'...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten