Geen
Week With Marilyn.
Sterker nog, het object uit de titel komt maar in eén scene langs. Billy
Bob Thornton (regisseur/schrijver/speler) zal er wel een diepere
betekenis in hebben gezien... De film namedropt Tennessee Williams en
doet een poging tot een
Cat on a Hot Tin Roof. Flamboyante families,
dominante types. In werkelijkheid is het meer een Flodder meets
Crash-melodrama. Billy Bob trekt een blik bekende namen open, onder wie
de eeuwig jonge Kevin Bacon, die in plaats van aan zijn fysiek te werken beter
weer eens een goeie rol zou spelen. Ook John Hurt en Robert Duvall
kachelen op de automatische piloot. Beide hebben hun beste scene onder
invloed. Dat zegt ook iets, dat je dialogen alleen in de overdrive een
beetje werken. Thornton speelt zelf het enige boeiende personage. Ook in
een mislukte film is hij weer prima als de autistische lelijkerd met de
Leo Beenhakker-grimas. Een bizar lichtpuntje, dat je toch bijblijft. Billy Bob leeft als een klein kind in zijn verleden
van 'Navy' en autootjes. En zijn idee van seks is beating off to an
English accent. Voor dat laatste dient zich een kansje aan als een
Engelse familie (met een Cary Grant look-a-like) op bezoek komt om
smoeder te begraven. (Die van de ene naar de andere familie is
overgelopen.) Thornton papt aan met een stiefzusje (geen familieband,
geloof ik...) en van het een komt het ander, ontlading in een
schrijnende onthulling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten